Dysforia płciowa to uporczywy dyskomfort odczuwany w związku z własna płcią biologiczną. To na przykład mogą być dziewczynki, które nie mają ochoty się stroić. Tak zachowuje się też wiele tzw. chłopczyc, ale dla dziewczynek z zaburzeniem tożsamości płciowej charakterystyczne jest jednoczesne pragnienie „stania się” chłopcem. Dziewczynki dotknięte tą dysfunkcją są lepiej traktowane przez rówieśników niż w przypadku zaburzenia odwrotnego, najprawdopodobniej dlatego, że rodzice i społeczeństwo gorzej reagują na niemęskie zachowania chłopców, niż męskie cechy manifestowane przez dziewczynki. Tak czy inaczej dzieci przejawiające zachowania nietypowe dla płci można uznać za zaburzone ze względu na cierpienie, które jest prędzej czy później ich udziałem. Z drugiej zaś strony, gdyby społeczeństwo było bardziej elastyczne i akceptowało różnorodność zachowań (źródłem cierpień jest brak społecznej akceptacji dla zachowań nietypowych dla płci) nie byłoby problemu. Niestety na razie dysforia płciowa jest dla nastolatka problemem.