Paradygmat postmodernistyczny w psychoterapii i superwizji opartej na relacji wnosi, że prawda jest ambiwalentna i jest zawsze tylko możliwością nigdy faktem. Takie podejście do psychoterapii i superwizji oparte jest na konstruktywiźmie i teorii pola, co jest dużym wyzwaniem w pracy, bo zakłada nieustanne oddziaływanie organizm-środowisko, ale też sugeruje możliwość konstruowania nowej narracji. Kiedy twórczo przystosowane self klienta zaczyna postrzegać i przeżywać dotychczasowe doświadczania w nowy sposób i w zmieniającej się funkcji osobowości asymilować nowe doznania dla wzrostu i rozwoju organizmu, jest możliwa upragniona zmiana. Wczesnodziecięce niekorzystne doświadczenia spowodowały „twórcze przystosowanie” organizmu, czyli inaczej mówiąc ukształtowały specyficzne „mechanizmy obronne” danej osoby. Dlatego potem w procesie terapii chodzi o rozpoznanie, co stanowi „twórcze przystosowanie” do środowiska oraz ustalenie, które elementy tego „przystosowania” (np. natychmiastowe zgadzanie się z każdym, nie okazywanie złości w żadnej sytuacji ) według klienta są obecnie dezadaptacyjne. Skonstruowanie, czy też zrekonstruowanie sposobów wchodzenia w kontakt ze środowiskiem oraz skonstruowanie nowej spójnej narracji.